تحقیق تاریخ فرهنگی درختکاری

گفتاری تاریخی فرهنگی در مورد درختکاری

درخت : کسی که در دشتهای خشک و پهناور ایران سفر کرده است تقدس درخت و آب و گیاه را به خوبی می تواند احساس کند . پس از فرسنگها راهپیمایی از فراز پشته ای و گردنه ای محیط کوچک و سرسبزی پدیدار می شود که همچون نگینی سبز بر پهنه دشتهای خشک و سوخته نشسته است . این احساس دیر باز در میان مردم ایران وجود دارد و در آنان حالتی تقدس آمیز نسبت به گیاه و سبزه و درخت پدید آورده است . قوم روستایی گله پرور ایرانی در هنگامی که پای بر این سرزمین گذاشت و جابجا در این دشت گسترده در کنار واحه های کوچک و بزرگ به زندگی پرداخت به آب و درخت ارجی گران نهاد زیرا آب و درخت در این سرزمین به آسانی و فراوانی بدست نمی آید و درختی که شاخی بر می آورد و سایه ای می افکند گاه حاصل دسترنج چندین نسل گذشته است که فرسنگها در دل زمین قنات ایجاد کرده اند و یا آب از چاه های گود بیرون آورده اند و پیداست که محصول چنین رنجی تقدس آمیز است و درختهایی چون چنار و سرو و انار که کم و بیش زندگی درازی دارند، خاصه بهنگام کهنسالی مورد ستایش و پرستش قرار می گیرند . هنوز در ایران درختان کهنسال فراوان وجود دارد که مردم برای بر آوردن نیازها ی خود بدانها روی می آورند...

تاریخچه فرهنگی درختکاری

پادشاهان هخامنشی نیز به پروردن درخت احتمامی ویژه داشتند و در پیرامون کاخهای خود باغهای بزرگ پر درخت ایجاد کردند که بدانها پردیس می گفتند و همین باغهای زیبای پر درخت دوره هخامنشی است که مفهوم پارادایز به معنی بهشت را در یونان کهن و سپس در کشور های اروپایی به وجود آورد. تا صد سال پیش بسیاری در سرزمینهای خشک و بی درخت کویری پوشیده از جنگلهای سر سبز و انبوه بود و جهانگردان خبر از جنگلهای بزرگی می دهند که در زیر سایه آنها راه پیموده اند و امروز از آن جنگلها جز دشتهای خشک چیزی به جای نمانده است و تنها تک درختهای کهنسال گز گواه روزگار آبادانی این دشتهاست و اگر قانون حفظ درخت در زندگی صاحب درخت زیانی نیاورد چندی بیش نخواهد گذشت که ایران ما بار دیگر پردیس بزرگ خواهد گشت...